LENDA DA NOSA SEÑORA DA PENEDA - ARCOS DE VALDEVEZ

 LENDA DA SEÑORA DA PENEDA

ARCOS DE VALDEVEZ

P.N. PEDEDA GERES

Santuario da nosa Señora de Peneda
      O Santuario da nosa Señora de Peneda (en portugués : Santuário de Nossa Senhora dá Peneda ) é un santuario católico situado na parroquia de Gavieira , municipio de Arcos de Valdevez , distrito de Viana do Castelo , en Portugal , camiño da localidade de Melgaço , moi preto da fronteira con Galicia . 

     Está situado en pleno Parque Nacional de Peneda-Gerês .

     A Festa da Señora de Peneda é anual, ten unha duración dunha semana, entre o 31 de agosto e o 8 de setembro.

     No santuario celébrase unha gran romaría popular .

Historia e lenda
     A data probable de construción do templo actual é de finais do século XVIII , a xulgar pola inscrición da columna situada no alto da escaleira de acceso. 

      Crese que no lugar existiu unha pequena ermida previa , construída para conmemorar a aparición da Señora de Peneda, cuxo culto creceu e motivou a construción do actual santuario entre finais do século XVIII e o terceiro cuarto do século XIX . 

     A igrexa actual foi terminada en 1875.

     Conta a lenda da Peneda que a Virxe se apareceu o 5 de agosto de 1220 a unha rapariga que gardaba unhas cabras. 

 Aldea de Roussas

     A Señora apareceuse en forma de pomba branca e pediu aos habitantes da Gavieira que construísen unha ermida nese lugar. 

Aldea de Roussas

     A pastora contoullo aos seus pais, pero eles non creron a historia. 

Aldea de Roussas

      Ao día seguinte, mentres coidaba as cabras no mesmo lugar, a Señora apareceu novamente, pero na forma da imaxe que existe hoxe, e ordenou á rapariga ir ao lugar de Roussas en busca dunha muller que fora enfeitizada dezaoito anos antes, chamada Domingas Gregório, quen, ao chegar preto da imaxe, recuperou a saúde. 

Aldea de Roussas

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SANTA ORBÁN - ORBÁN - VILAMARÍN

 IGREXA DE SANTA MARIÑA DE ORBÁN

ORBÁN

VILAMARÍN

Igrexa de Santa Mariña de Orbán
       A súa igrexa, de tradición medieval, conserva desta época tres canzorros (exterior, lado esquerdo) e o arco triunfal de acceso á capela maior, gótico, con columnas que levan capitéis de tipo vexetal. 

        Un miliario, custodiado na Casa Rectoral, fala da súa poboación na época romana, ó igual que os moi romanizados castros de Marcelle e Frameán, en Toldavía.

      A igrexa parroquial actual, en pedra, ten nave e capela maior. 

      A súa fachada é moi sinxela, con espadana de dous corpos, rematado o segundo cunha cruz de ferro. 

        Está cuberta a dúas augas. O seu retablo maior, en estilo neoclásico, século XIX, contén interesantes imaxes da patroa e de San Roque. 

      Ademáis, no ático deste retablo locen unhas pequenas imaxes de San Bieito e San Xoán Bautista. 

       A antiga imaxe de Santa Mariña, pisando o dragón infernal, consérvase sobre unha peaña, na nave. A parroquia dispón de tres petos esmoleiros de arte popular (de San Antón, das Ánimas e do Santísimo). 

       Na capela maior, pía de auga bendita de tradición medieval, posiblemente a orixinal da época da igrexa medieval. 

MAPA 

 

 Fuente: Concello de Vilamarín

XOAN ARCO DA VELLA

IGREXA DE SAN SALVADOR DE BÚBAL - BÚBAL - CARBALLEDO

 IGREXA DE SAN SALVADOR DE BÚBAL

BÚBAL

CARBALLEDO

Igrexa de San Salvador de Búbal
     Igrexa construída a principios do século XVIII, de planta rectangular e con ábsida tamén rectangular. Ten muros de cadeirado de granito e a cuberta é a dúas augas con tellado de tella.

     A fachada principal ten porta alintelada, ao igual que a situada no muro sur, cunha espadana de dous vans que a remata.

     No interior, os retablos están enmarcados por molduras con arco de medio punto formando fornelas; o maior e o esquerdo son de estilo neoclásico e o dereito do século XVIII.

San Salvador de Búbal
      San Salvador de Búbal é unha parroquia que se localiza no concello de Carballedo, na comarca de Chantada.

     Segundo o padrón municipal de 2004 tiña 31 habitantes (17 homes e 14 mulleres), distribuídos en 4 entidades de poboación, o que supón unha diminución en relación ao ano 1990 cando tiña 37 habitantes.

Comarca de Chantada
     A comarca de Chantada, coñecida historicamente como Terra de Asma, é unha comarca galega situada na provincia de Lugo cuxa capital é Chantada. 

     Pertencen a ela os concellos de Carballedo, Chantada e Taboada. 

MAPA

 

 Fuente: Web Turismo de Galicia

XOAN ARCO DA VELLA

CRUCEIRO EN REBORBELO - REBORDELO - CERDEDO COROBADE

 CRUCEIRO EN REBORDELO

IGREXA DE SAN MARTIÑO

REBORDELO

CERDEDO-COTOBADE

 

 Rebordelo
       San Martiño de Rebordelo é unha parroquia do concello de Cerdedo-Cotobade. 

      Segundo o IGE, en 2015 tiña 145 habitantes (66 homes e 79 mulleres), distribuídos en 8 entidades de poboación, o que supón un descenso respecto ó 2005 cando tiña 167. 

      Segundo o IGE, en 2023 tiña 133 habitantes (67 homes e 66 mulleres).

Patrimonio
     Casa da asociación de veciños de Rebordelo.

     A igrexa de San Martiño de Rebordelo conserva a antiga ábsida románica, reutilizada como sancristía do actual templo.

      Na parroquia está instalado un dos observatorios de MeteoGalicia. 

      Situada a unha altitude de 367 m, a estación meteorolóxica foi dada de alta o 10 de xuño de 2005.

Lugares de Rebordelo  
     O Cancelo, O Cotiño, O Facho, As Lagoas, Os Lourenzos, Os Martices, A Porteliña, O Pozo Negro, O Quinteiro de Abaixo, O Quinteiro de Arriba, O Sabugueiro, O Salgueiro, Soutolongo 

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

MUIÑO XIRONDO - RÍO XABRIÑA - PARAÑOS - COVELO

 MUIÑO XIRONDO

RÍO XABRIÑA

PARAÑOS

COVELO

 Paraños
       Santa María de Paraños é unha parroquia que se localiza no aur do concello de Covelo na comarca da Paradanta.

       Segundo o IGE en 2014 tiña 233 habitantes (117 homes e 116 mulleres), 49 menos ca en 2004 (142 mulleres e 140 homes segundo o padrón municipal) e 35 menos ca en 1999. Ten oito entidades de poboación.

Lugares de Paraños
      Os Condes, Cotarel, As Laxas, A Margarida, As Medelas, Moeiros, Picoto, Portocortiñas, O Quinteiro, O Roupeiro

Comarca da Paradanta
     A comarca da Paradanta é unha comarca galega situada na provincia de Pontevedra.

     A ela pertencen os concellos de Arbo, A Cañiza (a súa capital), Covelo e Crecente.

     Limita ao norte coas comarcas de Vigo e do Ribeiro, ao leste con esta última e coa de Terra de Celanova, ao sur con Portugal e ao oeste coa do Condado.

     Ocupa unha extensión de 339,85 quilómetros cadrados e contaba cunha poboación de 12.060 habitantes no ano 2020.

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA

PETO DE CORTIÑAS - PREXIGUEIRÓ - PEREIRO DE AGUIAR

 PETO DE CORTIÑAS

CORTIÑAS

PREXIGUEIRO

PEREIRO DE AGUIAR

   Petos de Ánimas
     Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte.

     Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio.

Segundo Castelao:
     "A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno".

      A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.

 

     A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, maíz, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura o administre e dixese misas polos defuntos.

     Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.

     O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesan outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.

   Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes:
- Estructura arquitectónica básica.
- Unha cavidade similar a unha capeliña que ocupa o eixe central e superior (buqueira).
- Unha cavidad case sempre na base da capeliña, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas (Alxibeira).  

MAPA

 

XOAN ARCO DA VELLA